Under Downunder
11 Februari 2014 | Nieuw Zeeland, Auckland
Hallo iedereen!
Zo dan, alweer een week geleden sinds het laatste verslag.. Where to begin? Op het moment van schrijven is het 11 uur ' s ochtends en zit ik in het internetcafe van Peterpan Adventure Travels in Auckland, Nieuw Zeeland!! Hoe ik hier gekomen ben en hoe de reis was schrijf ik zometeen, eerst het laatste gedeelte van de States..
Op Rick's verjaardag zijn we uiteindelijk naar Washington D.C. gegaan, Julianne's auto was stuk. Woensdagavond nog een goeie avond gehad in een karaoke bar in Ashburn en om 3 uur 's nachts pancakes met pecan syrup gegeten in IHOP (International House of Pancakes). Met een licht katertje dus de stad in. Wat musea gezien en een beetje de toerist uitgehangen. Omdat Rick 21 werd moest er natuurlijk gedronken worden, en wel in Hooters. Voor degenen die nooit in Hooters zijn geweest; het is exact hoe je het voorstelt: Schaars geklede dames die pullen bier serveren tijdens het glorieuze Happy Hour. $4,- voor een pul Yuengling lijkt me niet te veel haha!
Hierna naar de Washington Capitals gegaan, waar we de wedstrijd hebben gekeken in de Green Turtle. Een goede 4-2 overwinning op de Winnipeg Jets was reden voor een feestje.. 's Avonds nog een burger gegeten (jup, ik en rundvlees!) bij Biersch en weer op naar Leesburg.
Vrijdagavond was de avond dat we Rick's verjaardag gingen vieren met z'n collega's. Een collega van hem was ook jarig, dus een gigantische opkomst was het resultaat. Nadat we bij een leuke bar geweest waren in Ashburn, gingen we met een delegatie naar, let op, een stripclub. Stripclubs zijn nog enigszins een taboe daar, maar er waren wat mensen die een club kenden ergens in Maryland, dus dat moest goed komen.
Ik zal eerlijk zijn. Het was enerzijds leuk dit eens mee te maken, maar anderzijds heb ik zelden zoiets vreselijks gezien. De stripclubs die je op tv wel eens ziet zijn Disneyland vergeleken met waar ik was. Een of andere obscure buurt in de outer rims van D.C., de ingang een beetje verstopt en allemaal shady figuren die iets van je moesten. De dames die er rondliepen voldeden praktisch allemaal aan het stereotype crystal meth verslaafde en er werd geen alcohol geschonken. Al met al redelijk k*t.. Het beste ervan gemaakt en toen maar naar huis gereden.
Toen ik dacht dat het ergste was geweest, moest de (anti)climax van de avond nog komen. We reden terug in een Ford Mustang GTI 5.0, en er waren mensen die ons op de route 66 richting Richmond voorbij reden met een achterlijke snelheid. Omdat RJ, de bestuurder van onze Mustang, dit niet trok, ging hij een straatrace aan. We scheurden met 140 mph (ongeveer 210 km/h) over de highway om die dudes in te halen.. Niet cool. Ik was enigszins bang om te vliegen voordat ik deze reis begon, maar nu ik dit overleefd heb geloof ik dat het vliegen allemaal echt wel goed moet komen.. De tering zeg, wat was dat een moment. Eenmaal goed thuis sliep ik als een roosje.
Zaterdag met Melinda (de moeder van Jonathan) weer naar Washington gereden, waar ik een niet-toeristische tour heb gehad. Allemaal plekjes waar je normaal niet zou komen, was cool! 's Avonds wat gegeten in een restaurant (Jaleo) dat zeer goed moest zijn. De chef had gewerkt met Ferran Adria, in El Bulli, voor de geinteresseerden. Heb hier de beroemde liquid olive gegeten, tezamen met enkele briljante tapas. Zeer goed. Hierna weer naar de Caps, die wonnen met 3-0 van de New Jersey Devils. Wat cool was, was dat Ovechkin (de 'spits' van de Capitals) ook speelt in het Russische ijshockey team in Sotsji, waar hij ook aanwezig was tijdens de ceremonie. Hij speelde echter zaterdag mee in D.C., hij had namelijk een prive jet terug gepakt naar Washington, om bij de wedstrijd te kunnen zijn. Dat is pas toewijding!
Zondag was de dag van vertrek. Eerst naar de kerk geweest. Ik was in de States, dus moest dit gezien hebben. Wederom een cliche coming true; een bezeten pastoor die de naam van Jezus predikt, mensen met de armen in de lucht screaming Hallelujah! Iedereen zingen en bidden, en ik maar genieten van wederom een stereotype. Na de mis geluncht (spareribs en pulled pork) en op naar het vliegveld, waar voor mij de langste reis ooit begon...
Ik zal jullie niet teveel vervelen met details over de reis, want spannend was het niet. Wel extreem vermoeiend. 6 Uur richting Los Angeles gevlogen (rot vliegveld!!), vervolgens naar Sydney (15 uur vliegen, kon gelukkig wel slapen en de zeup was gratis. Na een paar Gin-tonics merk je weinig meer van vliegen), 10 uur lang rondgehangen op het vliegveld (paar drankjes gedaan, $40,- lichter, k*tzooi!) en vervolgens de vlucht naar Auckland, die nog het zwaarst was van allemaal. Op dat punt ben je ongeveer een uur of 40 aan het reizen en lijken de gelunchte spareribs een eeuwigheid geleden. Wel wat leuke mensen ontmoet en het klopt wat ze zeggen; de mensen in Australie en vooral Nieuw Zeeland zijn zo ontzettend relaxed! 'No worries mate' en ' How 'ya doin' ' all over haha! Vanuit het vliegveld van Auckland (EINDELIJK een sigaret) een taxi gepakt naar het YMCA in het centrum waar ik een fantastische nacht slaap had. Vanochtend de backpackopnieuw ingepakt (zomerkleding bovenop) en een espresso gepakt in het zonnetje op een terras.. Slippertjes en korte broek aan en genieten maar!
Zo, een synopsis van de afgelopen dagen.. Ik moet wel een kanttekening plaatsen. Ik heb wat mensen gezegd (misschien wel beloofd..) dat ik mijn haren zou laten groeien. Ik kom hier misschien nog op terug, want mijn 'coup' is nu een kleine twee weken lang, maar het kriebelt nu al, zeker als de zon erop schijnt. We shall see dus haha!
Voor degenen die mij willen bellen, ik heb hetzelfde nummer. Verder kan ik smsen (Vodafone Blocks geldt ook in Nieuw Zeeland!) en 20 minuten per dag bellen. Ik kan op WhatsApp als er wifi is, maar ben nu op het punt dat ik niet snel reactie kan geven..
Bedankt voor het lezen en ik probeer snel weer wat te schrijven!
Groetjes,
Thomas
Zo dan, alweer een week geleden sinds het laatste verslag.. Where to begin? Op het moment van schrijven is het 11 uur ' s ochtends en zit ik in het internetcafe van Peterpan Adventure Travels in Auckland, Nieuw Zeeland!! Hoe ik hier gekomen ben en hoe de reis was schrijf ik zometeen, eerst het laatste gedeelte van de States..
Op Rick's verjaardag zijn we uiteindelijk naar Washington D.C. gegaan, Julianne's auto was stuk. Woensdagavond nog een goeie avond gehad in een karaoke bar in Ashburn en om 3 uur 's nachts pancakes met pecan syrup gegeten in IHOP (International House of Pancakes). Met een licht katertje dus de stad in. Wat musea gezien en een beetje de toerist uitgehangen. Omdat Rick 21 werd moest er natuurlijk gedronken worden, en wel in Hooters. Voor degenen die nooit in Hooters zijn geweest; het is exact hoe je het voorstelt: Schaars geklede dames die pullen bier serveren tijdens het glorieuze Happy Hour. $4,- voor een pul Yuengling lijkt me niet te veel haha!
Hierna naar de Washington Capitals gegaan, waar we de wedstrijd hebben gekeken in de Green Turtle. Een goede 4-2 overwinning op de Winnipeg Jets was reden voor een feestje.. 's Avonds nog een burger gegeten (jup, ik en rundvlees!) bij Biersch en weer op naar Leesburg.
Vrijdagavond was de avond dat we Rick's verjaardag gingen vieren met z'n collega's. Een collega van hem was ook jarig, dus een gigantische opkomst was het resultaat. Nadat we bij een leuke bar geweest waren in Ashburn, gingen we met een delegatie naar, let op, een stripclub. Stripclubs zijn nog enigszins een taboe daar, maar er waren wat mensen die een club kenden ergens in Maryland, dus dat moest goed komen.
Ik zal eerlijk zijn. Het was enerzijds leuk dit eens mee te maken, maar anderzijds heb ik zelden zoiets vreselijks gezien. De stripclubs die je op tv wel eens ziet zijn Disneyland vergeleken met waar ik was. Een of andere obscure buurt in de outer rims van D.C., de ingang een beetje verstopt en allemaal shady figuren die iets van je moesten. De dames die er rondliepen voldeden praktisch allemaal aan het stereotype crystal meth verslaafde en er werd geen alcohol geschonken. Al met al redelijk k*t.. Het beste ervan gemaakt en toen maar naar huis gereden.
Toen ik dacht dat het ergste was geweest, moest de (anti)climax van de avond nog komen. We reden terug in een Ford Mustang GTI 5.0, en er waren mensen die ons op de route 66 richting Richmond voorbij reden met een achterlijke snelheid. Omdat RJ, de bestuurder van onze Mustang, dit niet trok, ging hij een straatrace aan. We scheurden met 140 mph (ongeveer 210 km/h) over de highway om die dudes in te halen.. Niet cool. Ik was enigszins bang om te vliegen voordat ik deze reis begon, maar nu ik dit overleefd heb geloof ik dat het vliegen allemaal echt wel goed moet komen.. De tering zeg, wat was dat een moment. Eenmaal goed thuis sliep ik als een roosje.
Zaterdag met Melinda (de moeder van Jonathan) weer naar Washington gereden, waar ik een niet-toeristische tour heb gehad. Allemaal plekjes waar je normaal niet zou komen, was cool! 's Avonds wat gegeten in een restaurant (Jaleo) dat zeer goed moest zijn. De chef had gewerkt met Ferran Adria, in El Bulli, voor de geinteresseerden. Heb hier de beroemde liquid olive gegeten, tezamen met enkele briljante tapas. Zeer goed. Hierna weer naar de Caps, die wonnen met 3-0 van de New Jersey Devils. Wat cool was, was dat Ovechkin (de 'spits' van de Capitals) ook speelt in het Russische ijshockey team in Sotsji, waar hij ook aanwezig was tijdens de ceremonie. Hij speelde echter zaterdag mee in D.C., hij had namelijk een prive jet terug gepakt naar Washington, om bij de wedstrijd te kunnen zijn. Dat is pas toewijding!
Zondag was de dag van vertrek. Eerst naar de kerk geweest. Ik was in de States, dus moest dit gezien hebben. Wederom een cliche coming true; een bezeten pastoor die de naam van Jezus predikt, mensen met de armen in de lucht screaming Hallelujah! Iedereen zingen en bidden, en ik maar genieten van wederom een stereotype. Na de mis geluncht (spareribs en pulled pork) en op naar het vliegveld, waar voor mij de langste reis ooit begon...
Ik zal jullie niet teveel vervelen met details over de reis, want spannend was het niet. Wel extreem vermoeiend. 6 Uur richting Los Angeles gevlogen (rot vliegveld!!), vervolgens naar Sydney (15 uur vliegen, kon gelukkig wel slapen en de zeup was gratis. Na een paar Gin-tonics merk je weinig meer van vliegen), 10 uur lang rondgehangen op het vliegveld (paar drankjes gedaan, $40,- lichter, k*tzooi!) en vervolgens de vlucht naar Auckland, die nog het zwaarst was van allemaal. Op dat punt ben je ongeveer een uur of 40 aan het reizen en lijken de gelunchte spareribs een eeuwigheid geleden. Wel wat leuke mensen ontmoet en het klopt wat ze zeggen; de mensen in Australie en vooral Nieuw Zeeland zijn zo ontzettend relaxed! 'No worries mate' en ' How 'ya doin' ' all over haha! Vanuit het vliegveld van Auckland (EINDELIJK een sigaret) een taxi gepakt naar het YMCA in het centrum waar ik een fantastische nacht slaap had. Vanochtend de backpackopnieuw ingepakt (zomerkleding bovenop) en een espresso gepakt in het zonnetje op een terras.. Slippertjes en korte broek aan en genieten maar!
Zo, een synopsis van de afgelopen dagen.. Ik moet wel een kanttekening plaatsen. Ik heb wat mensen gezegd (misschien wel beloofd..) dat ik mijn haren zou laten groeien. Ik kom hier misschien nog op terug, want mijn 'coup' is nu een kleine twee weken lang, maar het kriebelt nu al, zeker als de zon erop schijnt. We shall see dus haha!
Voor degenen die mij willen bellen, ik heb hetzelfde nummer. Verder kan ik smsen (Vodafone Blocks geldt ook in Nieuw Zeeland!) en 20 minuten per dag bellen. Ik kan op WhatsApp als er wifi is, maar ben nu op het punt dat ik niet snel reactie kan geven..
Bedankt voor het lezen en ik probeer snel weer wat te schrijven!
Groetjes,
Thomas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
