Queeny, hippies en Welly

Ik ga beginnen met een quote, van mezelf:

"(...) en ik zal snel weer schrijven, kan ik wellicht ook meer in detail treden..."

Oeps...

Hallo iedereen! :D

19 dagen na mijn enthousiaste doch ijdele belofte om snel weer te schrijven richt ondergetekende zich pas weer tot jullie. Een welgemeend excuus voor degenen die mij volgen. Het is hier ook zo verdomde fijn en de tijd gaat zo vreselijk snel.. Op het moment van schrijven ben ik weer terug in Wellington, na hier ongeveer een maand geleden de overstap naar het Zuiderland gemaakt te hebben. Het Zuidereiland.. Met z'n kronkelende wegen, 4 seizoenen-in-een-dag mentaliteit en 'jaw dropping' natuurschoon. Waar de adrenaline hoofdstad Queenstown me op een gegeven moment teveel werd (ben er uiteindelijk 9 dagen geweest, veel langer dan gepland) en de crayfish van Kaikoura niet goed viel (kotsmisselijk was ik!). Waar Golden Bay me deed denken aan een willekeurige scene uit welke willekeurige Woodstock film dan ook, en waar ik de langste hike van mijn leven heb gemaakt (Abel Tasman Seperation Point treck)... Ik zal eens bij het begin beginnen.

Zoals in mijn vorige verslag te lezen viel, was ik niet blij met de Kiwi bus. De overvolle bussen waren een serieus probleem voor me, gezien ik constant op de reservelijst stond. Ik bereikte dus het toppunt van frustratie in Queenstown. Fantastische stad, uiteindelijk loeiduur, maar op een gegeven moment genoeg. 9 dagen na aankomst vertrok ik er pas. Ik heb daar ' luging' gedaan (een soort opgefokte skelter-rit na een kabelbaanritje die me 600 meter boven Queenstown bracht, HOOG!), de wereldberoemde Fergburger gegeten (jaja, weer rundvlees!), met 80 km/h door de canyons gevaren op een jetboat (die 360's maakte, supervet!) en het nachtleven grondig onderzocht. Al met al fantastisch!

Na een nachtje in Lake Tekapo geweest te zijn, vertrokken we naar Christchurch (vanaf nu CHCH, probeer het maar eens te typen, rotwoord!). Zoals jullie wellicht al gezien hadden, was dit by far de meest deprimerende plek waar ik ooit geweest ben. Met alle respect voor de slachtoffers van de aardbeving en wat daar allemaal gebeurd is, maar jeetje zeg, het lijkt niet mee te zitten daar. Grauwe, kapotte gebouwen in de zeikende regen, gesloten winkels en overstroomde botanische tuinen zorgden ervoor dat ik blij was dat we er de volgende dag weer weggingen. Omdat ik ineens met de k*t Kiwi bus mee kon, kon Paula, een familielid in CHCH, niet op tijd anticiperen en miste ik mijn afspraak met haar. Heel erg zonde, want zo vaak ben ik niet in Nieuw Zeeland. Thanks for nothing Kiwi Experience.

Volgende bestemming was het zonnige, vrolijke en knusse Kaikoura. Bekend om z'n crayfish (een soort enorme langoest.. Kreeft zonder scharen) en surfers, maakte dit tot een waar paradijs. In een leuk klein hostelletje gebleven, voor een dag of 4 en met locals de zee op om crayfish te vangen. Dit was echt top! Om ons heen zwommen dolfijnen en pinguins en na de boottocht naar het huis van een van de vissers om te kreeften te eten, begeleid door lokale wijn, in niet geringe hoeveelheden. Toch goed ziek geworden van de kreeft, 2 dagen royaal van mogen genieten. Ik zal jullie de details besparen :)

Na Kaikoura vertrokken we (Ben, Bella, Dan (mijn Britse reisgezelschap) en ik) naar Takaka, een dorpje aan de Golden Bay, linksboven in het Zuidereiland. Dit gebied staat bekend om de vele hippies die er verblijven. Niets teveel gezegd, want de eerste avond werd duidelijk dat het Coembaja gehalte enorm hoog was. Zweverige, stinkende figuren in tentjes met gitaren. Great. Ik heb altijd gedacht het gedachtegoed te delen met hippies en toegegeven, het zijn in essentie geen verkeerde mensen, maar jezus zeg, wat een aandachttrekkerij. "Kijk mij eens interessant en vredelievend doen met m'n gitaar" Coembaja?! CoembaNEE dus! Ik trof gelukkig een Kiwi en een Amerikaanse met een auto, en ben met hen na vier dagen naar Picton gereden, waar we de veerpond pakten naar Wellington. Achteraf wel een leuke tijd gehad in Takaka, puur en alleen omdat Jamie (de kiwi) me overal mee naartoe nam. De Abel Tasman hike was vermoeiend maar ontzettend mooi en de dag ervoor naar grotten geweest en de Pu Pu spings (haha, pupu) en over een enorm strand gewandeld waar opeens een stuk of 10 babyzeehondjes om ons heen dartelden. Dat krijg je er dus van als je van de georganiseerde route afwijkt. Je maakt dingen mee die anderen niet zien, en daar doel ik hoofdzakelijk op haha!

Wat nu verder een beetje het plan is, is de rest van het Noordereiland verkennen. Ik ben van plan om over enkele dagen de Kiwi bus te pakken (we proberen het gewoon weer) en richting Roturoa te gaan, waar ik nog wat activiteiten gepland heb. Over 12 dagen (de 27e) vlieg ik alweer naar Australie.. Needless to say, het gaat snel. Ik land in Brisbane, maar zal dan doorreizxen naar Melbourne, op veler advies. Schijnt een leukere stad te zijn met meer uitzicht op een baan. Heb al verschillende hengels uitgegooid en mijn gevoel zegt dat dit helemaal goedkomt. Is in ieder geval wat warmer daar. De Nieuw Zeelandse zomer van dit jaar viel wat tegen volgens de locals. Overigens maakt Wellington (en het hele Noordereiland) zich op voor de cycloon Lusi, die volgens berichten hier al aan wat mensen het leven gekost heeft. Spannend dus.

Wederom bedankt voor het lezen, en nogmaals, reacties zijn welkom :) Ik ga geen beloftes meer doen over een volgend bericht, maar zal mijn best doen haha! Grote kans dat ik in Oz zit de volgende keer ;)

Groetjes vanuit de andere kant van de wereld en lots of love :D


Thomas.