'Murica!

Hallo iedereen!

Zo dan, het eerste verslag vanuit het buitenland is een feit! Afgelopen zondag eindelijk Nederlandse bodem verlaten en up, up.. And away!

Even bij het begin beginnen.. Na nog de laatste voorbereidingen getroffen te hebben die gepaard gingen met veel buikpijn en onrust, de laatste spullen verhuisd te hebben (die weer gepaard gingen met spierpijn), was het zaterdagavond 1 februari zover. De 'aope receptie'. Geprobeerd zo veel mogelijk mensen nog te zien en een pilsje mee te drinken (of 3... of 20). Lag allicht te laat in bed en dat heb ik gevoeld zondag!
Rond 9 uur opgestaan met een zware kop en rond kwart voor tien aangereden naar Schiphol. Emotioneel 'afscheid' genomen van Niels en mutti en toen niemandsland in!

Na een paar shots of courage, supervieze mac and cheese, 3 films en een paar afleveringen van the Big Bang Theory landde ik om 20:15 plaatselijke tijd in the land of hopes and dreams: Washington, USA.
Zeer onvriendelijk volk aan de douane en drie controleposten op 4 vluchten, really? 2 uur in de rij gestaan voor Customs, maar moet zeggen dat de rampscenario's die je op tv ziet van JFK Airport (NYC) in Washington reuze meevielen. Moest een declaration invullen in het vliegtuig waar ik de ingevoerde producten aangaf, maar hier werd niet naar gekeken. Ik werd niet gecontroleerd, hoefde zelfs niet door een detector. For all I know had ik gewoon alles het land in kunnen smokkelen, want de controle op Schiphol en Heathrow viel ook mee.. Misschien was iedereen gefocused op de Superbowl..?

Enfin, taxi gepakt naar het hotel waar ik een nacht zou verblijven voordat ik naar Rick zou gaan. Kapot van de vlucht, toe aan een biertje en een peuk stap ik dapper op de balie af, maar ijdele hoop, de taxichauffeur had me bij het verkeerde hotel afgezet. Goddamnit! Nieuwe taxi gepakt die me naar het goede hotel bracht ("bar closes at ten, sir".. FUCK), gedoucht en plat op bed.

Volgende dag de taxi gepakt naar Leesburg, Virginia, waar Rick woont. Ik wist dat Rick werken was, maar ze laten hier de deur open, dus kon gewoon binnen. Toen ik aan kwam rijden stond de deur overigens wagenwijd open, met een hondje in de deurpost. Euver de kielf haergestapt en eenmaal binnen besefte ik pas hoe enorm dit huis is.. 5 slaapkamers, 2 badkamers, 3 wc's, huge terras en grote tuin. Welcome to the USA. Alles is hier overigens enorm. Je kunt zelfs in de supermarkt hele runderlendes kopen. Noemen ze dan 'family pack'.
Toen ik de tas boven neergelegd had, trof ik beneden, uitgedost in niks anders dan boxershort en wit t-shirt gekoppeld aan een HUGE kater, Jonathan (Jon) aan, de huisgenoot van Rick. "Hey man, are you Jon?" - "Yeah, are you Thomas?" -"Yup.. Door was open, so I let myself in" -"Aight man, want some coffee?".. De toon was gezet :D

De rest van de dag beetje de omgeving verkend met Jon en Rick, wat mensen leren kennen en een fair amount of Corona gedronken. We wilden eigenlijk nog naar D.C., maar ik overschatte mezelf en kreeg ontzettend last van een jetlag. Lag om 23:00 in bed (de mensen die mij kennen zijn nu waarschijnlijk in shock haha!). De volgende dag vroeg op, mee naar Rick's werk (waar Jon overigens souschef is) en lekker wat mise en place gemaakt in Lansdowne Resort. Top begin van de dag. Hierna met Jon naar D.C. gereden waar we naar mijn eerste ijshockey game ooit gingen: de Washington Capitols vs New York Islanders. Een beladen wedstrijd die helaas gewonnen werd door de Islanders. Voorafgaand aan de wedstrijd een paar bars opgezocht. Iedereen hier is zo vriendelijk, echt niet te geloven. We gingen bij iemand aan tafel staan die ons meteen bier gaf, eten bestelde en met ons praatte alsof we al jaren vrienden waren. Ook een Caps fan, bleek later de Dept. Chief of Information Analyst van het Witte Huis te zijn :D
Na de wedstrijd (CHEERLEADERS!) wat gegeten in Chinatown en Washington D.C. verkend by night. Heel erg imposant om de Lincoln, Washington en Vietnam memorials te zien tijdens middernacht. Geen toeristen, geen rijen, alleen serene rust in de omgeving van zulke typische monumenten.. Zeiknat geregend toen we bij het Vietnam memorial waren, maar dat maakte het alleen maar indrukwekkender. Een uitgestrekte muur met de namen van 120.000 gesneuvelde soldaten. In de naam van vrijheid gaan vechten in een land dat ze waarschijnlijk niet eens aan konden wijzen op de kaart.. Pff, was wel heftig ja. Mooi is wel dat als de Amerikanen door hebben dat dit soort singen je aangrijpt (Vietnam, 9/11, Afghanistan) het je beste vrienden zijn. Overigens ook als ze horen dat je een Nederlander bent haha :D

Er is nog zoveel te vertellen. Als ik nu terug zou komen zou ik al een dag kunnen volpraten! Waar het hier op neer komt; mensen zijn (overdreven?) vriendelijk, het land is ENORM, bezine spotgoedkoop, iedereen lijkt van bacon, kaas en alcohol te houden, de reclames zijn vreselijk (kinderen, honden en oorlogsveteranen) en iedereen is trots op z'n land. Alleen al de absurde hoeveelheid aan Amerikaanse vlaggen overal. Eigenlijk één groot cliché haha!
Het gevoel van huis te zijn en de sleur ontsnapt te zijn is geweldig. Heb nog geen last van heimwee (mis jullie wel hoor!) en heb nu zoveel vette dingen gezien en gedaan en zoveel leuke mensen ontmoet dat als dit de trend is van de reis, ik misschien nooit meer terugkom haha! (Grapje mutti! :D)

Vandaag een day off en morgen richting West-Virginia (roadtrip met Rick en Julianne, op Rick's verjaardag!), vrijdag z'n verjaardag vieren en zondag alweer op naar Nieuw Zeeland! Ik houd jullie nog op de hoogte en excuses voor het lange verslag ;)

Groetjes vanuit de ijskoude States!

Thomas